Produkty bankowe powiązane z walutą franka szwajcarskiego posiadały podobną konstrukcję, bez względu na osobę kredytobiorcy. Zawierały tożsame postanowienia określające przeliczenie do waluty obcej. Tak jak w przypadku konsumentów, udostępniana kwota kredytu oraz późniejsze raty kredytowe były zależne od tabel kursowych ustalanych odgórnie przez bank. Jednocześnie, żaden z zapisów umowy kredytu nie określał zasad tworzenia tabeli kursowych, które umożliwiałyby kredytobiorcy dostateczne oszacowanie przyszłego zobowiązania.
Frank szwajcarski - obowiązki kredytobiorcy
Banki pozostawiły sobie możliwość kreowania wysokości kursu waluty CHF rzutującego na główne obowiązki kredytobiorcy. Co w uproszczeniu, polegało na prawie jednostronnego dyktowania wysokości zadłużenia i jego zmiany w trakcie spłaty kredytu. Oznacza to, że całe ryzyko kursowe leży wówczas po stronie kredytobiorcy, podczas gdy bank dostatecznie zabezpieczył swój interes.
- spłata kredytu frankowego
- kurs waluty CHF
Dlatego, widoczne są częściowo wspólne wady prawne umowy kredytowej w postaci naruszenia natury stosunku prawnego i zasady swobody umów, czy też zgodności z definicją umowy kredytu. Wady te, są na tyle istotne, że powodują konieczność sądowego rozstrzygnięcia w zakresie podstaw dla utrzymania ważności takiej umowy. Takie zachowanie banku przekraczają bowiem akceptowalne, nawet w stosunkach profesjonalnych, granice swobody umów i natury zobowiązania.
Sytuacja kredytobiorców frankowych - różnice
Porównując sytuację kredytobiorców, w zależności od tego czy występują jako przedsiębiorcy czy konsumenci, należy wyraźnie podkreślić, że przedsiębiorcy nie mogą powoływać się na przepisu dedykowane wyłącznie konsumentom. Wiąże się to również z brakiem możliwości bezpośredniego stosowania krajowego orzecznictwa frankowego opartego w sprawach kredytobiorców indywidualnych, czy też wyroków TSUE. Kolejna różnica to krótszy, bo 3 letni termin przedawnienia roszczeń przedsiębiorcy, co do zasady liczony od spełnienia świadczenia.
Przedsiębiorców od konsumentów różnią też procesowe zasady dochodzenia roszczeń. Wśród nich, dedykowany przedsiębiorcom, odrębny tryb postępowania gospodarczego, który obliguje strony do spełnienia większych wymogów formalnych pism procesowych oraz postępowania dowodowego.
Również, inaczej niż w przypadku konsumentów, kształtują się koszty sądowe. Do przedsiębiorców stosują się zasady ogólne, które na przykładzie wpisu od pozwu przewiduje opłatę w wysokości 5% wartości przedmiotu sporu.
