W czwartek, 21 września, Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej ogłosił swoje najnowsze stanowisko w sprawie kredytów frankowych, rozstrzygając tym samym sprawę o sygnaturze C-139/22. W wydanym orzeczeniu udzielił odpowiedzi na trzy kluczowe pytania. Pierwsze dotyczyło konsekwencji umieszczenia postanowień umownych w rejestrze klauzul niedozwolonych. Drugie pytanie dotyczyło eliminacji nieuczciwych warunków z umowy kredytowej, a trzecie skoncentrowało się na obowiązku informacyjnym banków wobec konsumentów.
Jakie zmiany dla Frankowiczów po wyroku TSUE?
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej podjął się rozpatrzenia sprawy związanej z kredytem indeksowanym, który został zaciągnięty przez małżeństwo w mBanku w 2009 roku. Warto zaznaczyć, że jeden z kredytobiorców był pracownikiem mBanku i miał wyższe wykształcenie w zakresie finansów. W roku 2020 małżonkowie zdecydowali się złożyć pozew przeciwko bankowi. Okazało się, że w ich umowie znajdowały się klauzule, które Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów uznał za niedozwolone. W ostatnim wyroku TSUE potwierdził zasadność usunięcia z umowy kredytowej nieuczciwych warunków umownych, bez konieczności każdorazowego analizowania treści tych zapisów, nawet jeśli nie są identyczne a jedynie mają podobne brzmienie.
W orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej również wyraził swoje stanowisko w kwestii definicji konsumenta. Trybunał stwierdził, że bank ma obowiązek dostarczyć kredytobiorcy takich samych informacji dotyczących oferowanego produktu bankowego bez względu na poziom wiedzy ekonomicznej i doświadczenie życiowe osoby ubiegającej się o kredyt. Co więcej, bank jest zobowiązany przedstawić istotne aspekty zawartej umowy oraz związane z nią ryzyko, nawet jeśli dany konsument jest pracownikiem tego samego banku i posiada odpowiednią wiedzę w dziedzinie finansów.
W orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wyraźnie zaznaczono stanowisko dotyczące obecności w umowie kredytowej zarówno postanowień dozwolonych, jak i niedozwolonych. TSUE wyraził wyraźne poparcie dla interesu konsumenta w tej kwestii. Sąd podkreślił, że interpretacja dyrektywy 93/13 sugeruje, że postanowienie uważane za nieuczciwe ma charakter niekorzystny w każdym przypadku, niezależnie od obecności „alternatywnego”, uczciwego postanowienia.
